Մ՝ի բարկացեք դուք ինձ վրա

Ճամփաներիս անծանոթ եք,

Ախր հոգիս որպես ընծ՝ա

Չե՝մ բաց արել որ հոշոտեք։



Նվիրել եմ անկեծ սիրով

Անգամ չնչի՝ն ինձ չեմ թողել,

Կեղծին էլ թե սուր՝բ կոչելով

Ներել եմ ու ինձ եմ նեղել։



Մ՝ի դատեք ինձ ծիծաղիս չափ,

Լացիս չափը անսահմա՜ն է

Թե ժպիտն է ավելի շատ,

Հմուտ լացիս սուտ վկան է։



Մի կարծեք ինձ շատ եսասե՜ր

Ես ձեր եսն եմ գերադասել,

Մտածել եմ թե կստացվե՝ր

Ձեր՝ը իմից Աստվածացնել...

Երբ աչքերս քեզ որոնեն, հանդիպման մեր նշած վայրում,
Թվում է թե կմոլորվե՜մ, նույնիսկ թե քեզ տեսնեմ հեռվում,
Երբ մոտենամ քեզ, սիրելիս, անգամ չնչին ամոթ զգալով,
Կխենթանա՜մ, հավատո՞ւմ ես, ետ կդառնամ ամաչելով:




Երբ ետ կանչես, ու երբ դիպչես իմ դողացող մատներին,
Կամ հայացքդ ներթափանցի քարացած իմ աչքերին,
Ջերմությունի՞ց, թե^ քո սիրուց, իմ ձեռքերն էլ կջերմանա~ն,
Կսավառնե՜մ, հավատո՞ւմ ես, ու կարտասվե~մ ես ակամա:



Ու երբ փոքր իմ մարմինը` առնես քո լա՜յն թևերի մեջ,
Ամաչելո՜վ, բայց ի~նչ արած, ես կհալչե'մ ձեռքերիդ մեջ:
Երբ կժպտա~ս, իմ վախեցած խենթ հայացքը նկատելով,
Ես կժպտա՜մ, խոստանում եմ, քո ժպիտին հետևելով:

Երազիս ասես` գիրկդ էի եկել,

Առել էիր ինձ քո, լայն թևերի մեջ,

Ասես նորով`ի աշխարհ էի եկել,

Նոր գույներով էի ես կյանքս ներկել։






Մարմինս դողում էր ամեն հպումից,

Ոտքերս զրկվել էին, իրենց ուժերից

Ու անօգնական սիրատենչ հոգի`ս

Ասես դողում էր նորի՜ց ու նորի՜ց ...

Հակառակի պես, քնել չ'ի լինում,

Որ ժամանակը, իմ մեջ սպանեմ:

Ավելին ասե`մ չ՜ի էլ լուսանում,

Ես ժամանակին ին՞չպես համոզեմ։





Ունի անփոփոխ իր րոպեները,

Իր վարկյաններ`ը տարի թվացող

Գիշերամուտի փողոցներն անգա`մ

Չունի թե եկող թե ետ գնացող...