Թե մո՛ւթ է, բան չ՞ի երևում,
Այդ երբ ես՝ լույսը պաշտել,
Մթության հեռուներում՝
Դու եր՞բ ես բոբիկ վազել...


Վախ ունես մթությունի՜ց...
Վախեցի՝ր հենց քեզանից,
Կեղծավո՜ր մթի պաշտպա՛ն
Հաջորդիվ գիշերներ էլ կա՜ն.

Հաճելի է լսել այն` ինչը դու վաղուց գիտես.... հաճելի է, երբ կյանքն ապացուցում է, որ դո'ւ սխալ չե՜ս եղել...

Անձրևը` դա մարդկանց արցունքներն են, մեկ ընդհանուր ցավի դիմաց...

Անտանելի է, երբ ցավից գրգռված մարմինդ, ինքդ ես քերո`ւմ...քաշո՜ւմ ուրիշի փոխարեն...

Թող շնչե`մ ողջ օդը, քո սիրո՜
Եվ զգա`մ բուրմունքը մարմնիդ,
Արբենամ, քո բույրով սիրատեն`չ
Թող զգա՜մ շոյանքը վարսերիդ։


Գեթ փարվե`մ ու հալչե՜մ ակամա,
Քո գրկում լուսե` և իրիկնային։
Համբուրե՜մ ...այտերդ անխնա,
Ինձ զգամ սիրակա՜լ երկնային...

Թող, դիպչեմ դողացող շուրթերի՜դ
Ծարավս նրանցո'ւմ հագեցնեմ,
Թող զգա՜մ զարկերը` բորբ սրտիդ,
Ու հավե՜րժ... ու միայն քեզ սիրեմ...

Կորցրել եմ մայրամուտներիս հաշվարկը, որտեղ լոկ սպասում կա...

Կարելի է վստահել ժամանակի՝ն, որ առաջ չնկնես.. Կարելի է և չ՝ենթարկվել, որ գերի չդառնաս..

Մարդկանց դուր է գալիս քաղցր սուտ`ը քանց դառը իրականությունը ... Նրանք բնավ չեն մտածում ին՞չ են անելու ` եթե մի օր հանկարծ քաղցրավենիք չլինի

Ծիծաղի ամեն քրքիջը, դա թաքնված լացի` մի հեկեկոցն է...

Իմ մեղքը ո՞րն է սիրելու հարցում,
Որ տալիս եմ ես, անվե՜րջ հատուցում։
Ասա՜ Տե'ր Աստված սեր՞ս է սխալ,
Թ'ե ես եմ սիրում` սխալին հավասար։


Իմ մեղքը որ՞ն է, հիմար աշխարհում,
Որ ոչ ոք անգամ` չի էլ հասկանում,
Իմ սեր՞ն է նրանց` աչքերին սխալ
Թ'ե ես եմ սիրում, սխալին հավասար...

Իմ մեղքը որ՜ն է քո սիրո հարցում,
Ո՞վ է ինձ համար թափելու արցունք։
Մ`ի թե սերս է`կյանքում անտեսված,
Թ`ե քեզ սիրում եմ սխալին հավասա՜ր...

Լուսնին հավասար

Ինձ շատ վատ ես սովորեցրել գիտե՞ս։
Երբ տեսնում եմ լուսինը դուրս եկավ, գողեգողի տանից դուրս եմ փախչում։ Ու այնքան հմուտ եմ դարձել աննկատ տանից դուրս գալուս հարցում` որ թվում է երբեք չեմ պարտվի։
Բայց ինչ արած... <<մեր ընտրած ուղին` ինքներս պիտի քայլենք>>։
Ես չեմ դժգոհում` սիրո մեր ձևից,
Ես, դժգոհում ե`մ արար աշխարհի՜ց... Ոնց կարելի է, սերն առանց ավարտ`
Կիսատե՜լ թողնել անավա՜րտ...
Այսօր կրկին խիզախությունս տեղիք տվեց։ Փախա տանից և եկա այնտեղ` ուր միշտ սպասում էիր... որտե՞ղ էիր... ինչո՞ւ... ինչո՞ւ չկաիր...
Ես խելացնոր քեզ էի որոնում։ Ու՞ր էին ինձ հառվող սևուկ աչքերդ` ինչո՞ւ չկայի՜ն...
Ու՞ր էին ինձ աս`ա տաքուկ ձեռքերդ,
Որ ես զգայի՜...
Իսկ համբույրներ՞դ .. մնաց անավա՜րտ....
Ես երբեք չեմ մտածել` որ մի օր կգամ, և քեզ այստեղ չե՜մ տեսնի... ու... որ՞տեղ ես, գրո'ղը տանի... ...


_Ես արդնացա սարսափահար քո անունը շուրթերիս...
_Խելագարվել ես... դու խենթ ես սեր իմ...

Ար՝ի պարզապես լինենք, զուտ գոյություն ունենանք Թեկուզ միմյանց չ՝սիրենք, թեկուզ իրար էլ չզգանք, Մեկս մեկի չհիշի՝ մեկս մյուսին մոռանա՜... Մեկս մեկի չսիրի՝ մեկո՞վ.. սեր չի վերանա՜...

Ու էլի գիշեր, աստղազարդ երկինք,

Չմարող աստղեր,փայլ տվող լուսին,

Մի մեծ պատշգամբ՝ մթնշաղի մեջ,

Ես գալարվում էի մթին խաղի մեջ...



Ինքս ինձ քերո'ւմ, արյուն էի բերում,

Իմ անսեր մարմնի՜ց, անհոգի սրտից,

Ու ես ցա'վ ունեի... դողում էի ցրտի՞ց

Չ՜է գալարվում էի, նաև հաճույքից...



Ճանկռում էի ինձ, ցավ տալու նմա՜ն,

Ճանկռում ասես, վայրենո՛ւ նման,

Նայում էի հեռո՜ւն, դեպի փակ դռանը

Ասես դարձել էի` ես ճիշտ հոգեկան:



Վերջապես լույսը՝ մեզ տարանջատեց,

ԿԻսեց, երկուսիս ճանփաներն հատեց

Որ էլ երեկո՛ս քոնը չլինի՜ քեզ չ'հիշեցնի՜

Որ լուսաբաց՝ս առանց քե՜զ բացվի...