Ու էլի գիշեր, աստղազարդ երկինք,

Չմարող աստղեր,փայլ տվող լուսին,

Մի մեծ պատշգամբ՝ մթնշաղի մեջ,

Ես գալարվում էի մթին խաղի մեջ...



Ինքս ինձ քերո'ւմ, արյուն էի բերում,

Իմ անսեր մարմնի՜ց, անհոգի սրտից,

Ու ես ցա'վ ունեի... դողում էի ցրտի՞ց

Չ՜է գալարվում էի, նաև հաճույքից...



Ճանկռում էի ինձ, ցավ տալու նմա՜ն,

Ճանկռում ասես, վայրենո՛ւ նման,

Նայում էի հեռո՜ւն, դեպի փակ դռանը

Ասես դարձել էի` ես ճիշտ հոգեկան:



Վերջապես լույսը՝ մեզ տարանջատեց,

ԿԻսեց, երկուսիս ճանփաներն հատեց

Որ էլ երեկո՛ս քոնը չլինի՜ քեզ չ'հիշեցնի՜

Որ լուսաբաց՝ս առանց քե՜զ բացվի...