Ինձ շատ վատ ես սովորեցրել գիտե՞ս։
Երբ տեսնում եմ լուսինը դուրս եկավ, գողեգողի տանից դուրս եմ փախչում։ Ու այնքան հմուտ եմ դարձել աննկատ տանից դուրս գալուս հարցում` որ թվում է երբեք չեմ պարտվի։
Բայց ինչ արած... <<մեր ընտրած ուղին` ինքներս պիտի քայլենք>>։
Ես չեմ դժգոհում` սիրո մեր ձևից,
Ես, դժգոհում ե`մ արար աշխարհի՜ց... Ոնց կարելի է, սերն առանց ավարտ`
Կիսատե՜լ թողնել անավա՜րտ...
Այսօր կրկին խիզախությունս տեղիք տվեց։ Փախա տանից և եկա այնտեղ` ուր միշտ սպասում էիր... որտե՞ղ էիր... ինչո՞ւ... ինչո՞ւ չկաիր...
Ես խելացնոր քեզ էի որոնում։ Ու՞ր էին ինձ հառվող սևուկ աչքերդ` ինչո՞ւ չկայի՜ն...
Ու՞ր էին ինձ աս`ա տաքուկ ձեռքերդ,
Որ ես զգայի՜...
Իսկ համբույրներ՞դ .. մնաց անավա՜րտ....
Ես երբեք չեմ մտածել` որ մի օր կգամ, և քեզ այստեղ չե՜մ տեսնի... ու... որ՞տեղ ես, գրո'ղը տանի... ...
_Ես արդնացա սարսափահար քո անունը շուրթերիս...
_Խելագարվել ես... դու խենթ ես սեր իմ...
Комментариев нет:
Отправить комментарий