Քարերը գուցե արցունք չեն թափում,

Բայց արցունքներս քարեր են դարձել։

Գետերը գուցե և չեն ցամաքում

Բայց հոգիս ասես ցամաք է դարձել



Նման է անջուր չորացած փոս՝ի

Ուր երբևիցե հույս չի թափանցել,

Նման է ցմքած չոր մի ակոս՝ի

Ուր սիրտը երբեք սեր չի ունեցել։



Ասում են մարդը ժամանակի հետ

Կոփում է հոգին, սառում է սիրտը,

Բայց դա զուտ պահ է, խափկանք անհեթեթ ՝

Հոգին արցունքոտ քարի մի կույտ է...