Անթև թռչունը գիշերվա կեսին,

Եկել էր, նստել մեր պատուհանին

Գուցե վիրավոր, ցավից գլորվել,

Հասել էր ինձ մոտ, ինձ հետ բնակվեր։




Գիտեր իր նման ցավերս շատ են,

Միասին դրանք պիտի մշակենք։

Ճիշտ էր զգացել, գուցե թև ունեմ`

Բայց կոտրված եմ, նրան նման եմ։




Երբ սիրուց ես էլ վիրավորի պես,

<<Իրենց>> դռանը լուռ գալարվում էի,

Երբ ես խնդրում էի, խոստովանում էի

Վարվում էր հետս անպետք իրի պես։




Անցավ ժամանակ, թեկուզ թաղծեցի`

Սակայն ինքս ինձ հրամայեցի`

Սպին էլ մնա պետք է մոռանալ,

Խելացի լինել թողնե՜լ հեռանալ։




Կարծես <<իր>> տեղը թռչնակը լիներ,

<<ինքը> իրոք որ այդքան գի՜ն ուներ:

Թե նա լքել է`ր ես դեռ այդ խեղճի`ն

Նրա փոխարեն արդեն բուժել էի։