Տարօրինակություններից խուսափելը կյանքում գրեթե անհնարին է... Անհնարին է նաև սիրե՝լ առանց տարօրինակությունների...
Երեկ հանկարծակի մտաբերեցի <<Աշնանասեր>> բառը որը և արմատախառը խոցվեց հոգումս... Հաջորդ օրն արդնանալուն պես, սկսեցի ծիծաղել այդ բառի վրա այնքան ժամանակ,մինչև չխոսեցի սիրելիիս հետ...իսկ խոսել ասված՝ը դա,... Ամեն բառս լացի վերածվեց սկսեցի արցունքներով կազմել բառերս.. կամ չէ՝ ավելի ճիշ՝տ անձևախո՜սք էր սկսվել...
_Բարև ի՜մ ..Ի՜մ..Ի՜մ...
_Բարև դու էլ իմ...
_Ես ին՞չ էի ասում
_Դա կարևոր չէ,, ես քեզ հասկացա:
_Լսի՜ր...գիտես՞
_գիտեմ հետո...
_էէ սպասիր.. այս մեկից տեղյակ չես,- ծիծաղելով ասացի ես,- նոր բան եմ հորինել...
_Էլի՞... հետաքրքիր է...
_էլի՞... էլ ին՞չ եմ հորինել...
_Հետո կասեմ ապա քեզ եմ լսում հիմա..
_Լավ, միայն քիչ կծիծաղես վրաս...
_Կաշխատեմ,-հեգնանքով ասաց նա:
_Երևկվա բացակադ ստիպեց կրկին ատել աշունը... Շ՜Շ Ես գիտեմ որ իրավունք չունեմ բայց վախերս... ինչևէ...Մտածում էի մեր մասին, երբ մայրս ձայն տվեց... սկսեցի նեռվայնանալ որ անգամ քո և իմ մտքերն ցրում... սենյակից այնպես դուրս եկա, կարծես դու այնտեղ էիր, կարծես ձեռքիցս բռնել և բաց չէիր թողնում....
Մի կերպ գնացի: Վերադարձս ևս այնքան ծանր թվաց... Մտածում էի քեզ գաղնազերծել եմ սենյակումս.. մտածում էի փակել եմ ինչ-որ փակ տարածության մեջ և շտապում էի քեզ այնտեղից դուրս բերել... որ շնչահեղձ չլինես...
Դուռս բանալուն պես քեզանից միայն ծննդյանս օրը նվիրած արկղիկն էր, անկողուն վրա դրված... էլի՜ խենթացա... ախր այնտեղ չէիր՜... իսկ ես քեզ մոտ էի շտապում....
_Դու իսկապես խենթ ես.. ամենա.. ամենա՜ խենթը...
_Դա դեռ ին՞չ է...
Երբ տանը բոլորը քնեցին, ես թաքուն տնից դուրս էի եկել...
_Այդ ժամի՞ն... կարծեմ երեկոյան էինք խոսել...
_Հա՜.. կներես սիրտ իմ... դա ես չէի... դա կիսատ մնացած երևակայությանս շարունակությունն էր...
_Հետո՞..
_Հետո... հետո սկսելցի նախ կլանել դրսի անձրևախառն օդը, իսկ որ ամենախենթն է վազեցի բակ....
Սկսեցի քայլել երեկվա մեր զբոսնաց որնահետքերվ՝ հիշողությանս բնազդին հետևելով...բայց....,-լռեցի ակամաից...,
_Բայց ին՞չ...ինչ: եղավ հետո...
_Մայրս...
_Բարկացա՞վ..
_Չէ՝... ես մի տուփ գտա..
_Իսկ մայրդ ին՞չ կապ ուներ...
_Այդ տուփը մայրիկինս էր.. որը կորած էր հմարվում... երևի եղբայրս էր թաքցրել..
_Իսկ ինչ՞տարօրինակ բան կա դրա մեջ...
_տարօրինակը տուփի մեջ էր... Այնտեղ նամակներ էին..
_Նամակներ՞.. երևի մայրիկիդ պատկանող՞ հա ինչ....
_նրանցից մեկն թույլ տվեցի ինձ կարդալ որտեղ գրված էր....
_Ի՞նչ էր գրվա՜ծ.. ես էլ գժվեցի խոսիր...
_Բովանդակությունից հասկացա որ սիրային նամակ էր.. բայց հրաժեշտի... Վերջում մի բառ կար որը... ինձ ցավ զգալ ստիպեց...
_Սիրելիս ինչ կապ ունի մեզ հետ.. հանգստացիր լավ.. անցավ.. համարիր չես տեսել...
_Չ՜է սիրտ իմ.. չ՜է,...
Մայրս այդ նամակի վերջում գրել էր՝ <<Իմ հորինածն ես, իմ <<Աշնանացավը>>...>>
Դու Իմ...Իմությու՜ն...
_Ասա՜...
_Դու իմ <<Աշնանասեր>>ն ես և վերջ՝
_Իսկ դու իմ....Եղանակը կարևոր չի...ուղղակի իմ՜....
Երեկ հանկարծակի մտաբերեցի <<Աշնանասեր>> բառը որը և արմատախառը խոցվեց հոգումս... Հաջորդ օրն արդնանալուն պես, սկսեցի ծիծաղել այդ բառի վրա այնքան ժամանակ,մինչև չխոսեցի սիրելիիս հետ...իսկ խոսել ասված՝ը դա,... Ամեն բառս լացի վերածվեց սկսեցի արցունքներով կազմել բառերս.. կամ չէ՝ ավելի ճիշ՝տ անձևախո՜սք էր սկսվել...
_Բարև ի՜մ ..Ի՜մ..Ի՜մ...
_Բարև դու էլ իմ...
_Ես ին՞չ էի ասում
_Դա կարևոր չէ,, ես քեզ հասկացա:
_Լսի՜ր...գիտես՞
_գիտեմ հետո...
_էէ սպասիր.. այս մեկից տեղյակ չես,- ծիծաղելով ասացի ես,- նոր բան եմ հորինել...
_Էլի՞... հետաքրքիր է...
_էլի՞... էլ ին՞չ եմ հորինել...
_Հետո կասեմ ապա քեզ եմ լսում հիմա..
_Լավ, միայն քիչ կծիծաղես վրաս...
_Կաշխատեմ,-հեգնանքով ասաց նա:
_Երևկվա բացակադ ստիպեց կրկին ատել աշունը... Շ՜Շ Ես գիտեմ որ իրավունք չունեմ բայց վախերս... ինչևէ...Մտածում էի մեր մասին, երբ մայրս ձայն տվեց... սկսեցի նեռվայնանալ որ անգամ քո և իմ մտքերն ցրում... սենյակից այնպես դուրս եկա, կարծես դու այնտեղ էիր, կարծես ձեռքիցս բռնել և բաց չէիր թողնում....
Մի կերպ գնացի: Վերադարձս ևս այնքան ծանր թվաց... Մտածում էի քեզ գաղնազերծել եմ սենյակումս.. մտածում էի փակել եմ ինչ-որ փակ տարածության մեջ և շտապում էի քեզ այնտեղից դուրս բերել... որ շնչահեղձ չլինես...
Դուռս բանալուն պես քեզանից միայն ծննդյանս օրը նվիրած արկղիկն էր, անկողուն վրա դրված... էլի՜ խենթացա... ախր այնտեղ չէիր՜... իսկ ես քեզ մոտ էի շտապում....
_Դու իսկապես խենթ ես.. ամենա.. ամենա՜ խենթը...
_Դա դեռ ին՞չ է...
Երբ տանը բոլորը քնեցին, ես թաքուն տնից դուրս էի եկել...
_Այդ ժամի՞ն... կարծեմ երեկոյան էինք խոսել...
_Հա՜.. կներես սիրտ իմ... դա ես չէի... դա կիսատ մնացած երևակայությանս շարունակությունն էր...
_Հետո՞..
_Հետո... հետո սկսելցի նախ կլանել դրսի անձրևախառն օդը, իսկ որ ամենախենթն է վազեցի բակ....
Սկսեցի քայլել երեկվա մեր զբոսնաց որնահետքերվ՝ հիշողությանս բնազդին հետևելով...բայց....,-լռեցի ակամաից...,
_Բայց ին՞չ...ինչ: եղավ հետո...
_Մայրս...
_Բարկացա՞վ..
_Չէ՝... ես մի տուփ գտա..
_Իսկ մայրդ ին՞չ կապ ուներ...
_Այդ տուփը մայրիկինս էր.. որը կորած էր հմարվում... երևի եղբայրս էր թաքցրել..
_Իսկ ինչ՞տարօրինակ բան կա դրա մեջ...
_տարօրինակը տուփի մեջ էր... Այնտեղ նամակներ էին..
_Նամակներ՞.. երևի մայրիկիդ պատկանող՞ հա ինչ....
_նրանցից մեկն թույլ տվեցի ինձ կարդալ որտեղ գրված էր....
_Ի՞նչ էր գրվա՜ծ.. ես էլ գժվեցի խոսիր...
_Բովանդակությունից հասկացա որ սիրային նամակ էր.. բայց հրաժեշտի... Վերջում մի բառ կար որը... ինձ ցավ զգալ ստիպեց...
_Սիրելիս ինչ կապ ունի մեզ հետ.. հանգստացիր լավ.. անցավ.. համարիր չես տեսել...
_Չ՜է սիրտ իմ.. չ՜է,...
Մայրս այդ նամակի վերջում գրել էր՝ <<Իմ հորինածն ես, իմ <<Աշնանացավը>>...>>
Դու Իմ...Իմությու՜ն...
_Ասա՜...
_Դու իմ <<Աշնանասեր>>ն ես և վերջ՝
_Իսկ դու իմ....Եղանակը կարևոր չի...ուղղակի իմ՜....
Комментариев нет:
Отправить комментарий